Recensie: Harry Potter en de Vuurbeker – J.K. Rowling

Ik heb met mezelf afgesproken dat elke keer als er een nieuw boek uitkomt dat ik gewoon MOET hebben, ik het volgende deel van de twee series die ik nu aan het lezen ben mag kopen. Dus, toen afgelopen week de Nederlandse vertaling van Rijk der Stormen van Sarah J. Maas uitkwam, mocht ik deel vier van Harry Potter ook meenemen.

Zodra ik het boek wat ik op dat moment aan het lezen was uit had, ben ik begonnen en hoewel ik er minder snel doorheen vloog dan ik gehoopt had, heb ik wel weer met volle teugen van het verhaal genoten. Ik hou ervan hoe het verhaal langzaamaan groeit en dreigender wordt. Waar de eerste boeken nog echt kinderboeken waren, sijpelt nu langzaamaan de serieuze ondertoon van het overkoepelende verhaal door, zonder het avontuurlijke dat de eerste boeken zo kenmerkte te vergeten.

Voor het eerst heb ik een aantal traantjes gelaten en ik merk nu al dat ik heel erg benieuwd ben hoe het verder zal gaan in boek vijf. Welke nieuwe personages ga ik nu weer ontmoeten en tegenkomen? Wie staat aan de goede kant? Wie staat aan de duistere kant? Wat staat Harry Potter te wachten in zijn vijfde jaar? En wie heeft het dit keer op zijn leven gemunt?

Als ik mezelf aan mijn belofte kan houden, dan wordt het pas eind februari voor ik dat ga lezen. We zullen zien of ik dat volhoud, want het zijn behoorlijk verslavende boeken en ik wil dan ook dolgraag weten hoe het verdergaat EN afloopt!

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie: Harteloos – Marissa Meyer

Ik ben altijd gefascineerd geweest door het idee wonderland, door het idee dat er ergens een wereld bestaat met een rokende rups op een paddestoel, waar je kan krimpen of groeien door iets te eten of te drinken, waar een gekke hoedenmaker theepartijtjes geeft en waar een wraakzuchtige hartenkoningin de witte rozen rood liet verven door pratende speelkaarten. Ik ben altijd gefascineerd geweest door een wereld waar onmogelijkheden mogelijk werden en onverjaardagen grootser gevierd werden dan verjaardagen.

Marissa Meyer neemt me in dit boek mee naar die wereld, naar die plek, naar hoe die eruit gezien heeft voor de hartenkoningin de scepter zwaaide, voor witte rozen verboden werden, voor er koppen rolden voor vergrijpen die daarmee op geen enkele manier in verhouding stonden. En ze doet dat op onnavolgbare wijze.

Het boek is een dikke pil, maar vanaf de eerste pagina zat ik vastgeplakt aan het verhaal. Toen ik het boek gisteravond, na 150 pagina’s, dichtsloeg bleef het naar me kijken. Het wilde dat ik het oppakte en dat ik verder las. En dat heb ik vandaag gedaan. De overige meer dan 350 pagina’s heb ik vandaag gelezen. En wat ongelooflijk jammer dat ik niet langer in Wonderland kon blijven.

Dit boek is betoverend bijzonder. Het bevat alle elementen die een goed boek moet bevatten. Romantiek, verraad, persoonlijke groei en ontwikkeling, dromen, wraak, en een dramatisch einde waarvan we allemaal al vanaf de eerste bladzijde weten dat het het gaat komen.

Ik denk dat ik nu een bookhangover heb. Sorry alvast aan het volgende boek dat ik ga proberen te lezen.

 

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie: Percy Jackson en de Olympiërs deel 2: De zee van monster

Als er één positief effect is dat bookstagram op mijn leven heeft, dan is het wel dat het mijn plezier voor lezen volledig heeft teruggebracht. Ik vind het weer heerlijk om ’s avonds opgekruld in mijn stoel te zitten, verdiept in een andere wereld. En op vrije dagen word ik op tijd wakker, maar blijf ik lekker warm onder de dekens nog even wegdromen.
En Rick Riordan maakt het snelle lezen, het wegdromen en het vertoeven in een andere wereld wel heel makkelijk. Ik ken weinig boeken die zo makkelijk en lekker weglezen. Voor ik het wist, had ik de eerste honderd bladzijdes gelezen en ineens was het boek, dat pas over 2 dagen uit had hoeven zijn, al uit.
De hoofdrolspelers in zijn Percy Jackson serie zijn stuk voor stuk likable. Ze hebben flaws, ze zijn bij lange na niet perfect, maar ze weten dit ook van zichzelf. Ik geniet van de manier waarop ze zich in het avontuur storten, van de kleine momenten van zelfreflectie, van alle grappige remarks die Percy op zijn eigen leven en beslissingen geeft. En van de momenten dat hij de lezer helpt sympathie te voelen voor de slechteriken, die niet donkerzwart zijn, maar neigen naar grijs.
En ik geniet nog het allermeest van de knipogen naar de Griekse mythologie. Riordan weet dat hij put uit een oneindig arsenaal vol met inspiratie. Hij haalt alles erbij wat in het verhaal past, zonder dat het volledig uit verband en context gerukt voelt. Hij zaait kleine plantjes en oogst ze als ze groot geworden zijn. Hij blijft trouw aan de originele verhalen die mij als dertienjarige zo betoverden, maar geeft er toch zijn eigen draai aan waardoor het constant interessant is. Daarnaast staat het verhaal eigenlijk zelden tot nooit stil. Daardoor blijf ik de bladzijdes razendsnel omslaan en van de eerste tot de laatste letter geboeid en aan de pagina’s vastgeplakt.
Ik kan niet wachten om het derde boek te kopen en te zien wat Percy en Annabeth nog meer te wachten staat in deze machtige wereld vol Goden, Monsters en Heldhaftige Halfbloeden.

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie Verdermeer – Tahereh Mafi

Het is lastig om de juiste woorden te vinden voor dit boek, voor wat ik er van vond, voor hoe ik het ervaren heb. Tahereh Mafi is een tovenaar met woorden en schildert met elke zin en elke beschrijving een compleet nieuwe wereld die in eerste instantie mijn verbeeldingsvermogen te boven ging.

De eerste paar hoofdstukken moest ik daardoor in het verhaal, maar vooral in de wereld van Ferenwoud en Verdermeer landen. De wereld is haast zo onvoorstelbaar en onvoorspelbaar dat de grenzen van mijn fantasie aan alle kanten moesten worden opgerekt om me deel te gaan voelen van de wereld.

Maar vanaf het moment dat ik de logica van onze wereld losliet, voelde ik hoe het verhaal me omringde, vasthield en nooit meer los zou laten. Op geen enkel moment gaat het verhaal vervelen. Er komt geen punt waarop het voorspelbaar wordt. Om elke hoek en op elke bladzijde wacht een nieuwe verrassing.

Maar ondanks dat alles is het verhaal ontzettend goed opgebouwd en uitgestippeld. Hoewel alles uit het niets lijkt te komen, zijn de puzzelstukjes zorgvuldig uitgezocht en klaargelegd. En op het einde klikken ze in elkaar en past het allemaal precies.

Dit smaakt, geurt en voelt naar zoveel meer!

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie “De Slaapster en de Spintol” van Neil Gaiman

Ik begon aan het verhaal en dacht dat ik het kende. Ik dacht dat ik wist hoe het af zou lopen. Ik dacht dat ik wist wat ik zou lezen. Ik had het fout. Ik wist het niet. Ik wist niets. Ik wist alleen dat er op een bepaald moment een kus in zat. En het was niet de kus die ik dacht dat het zou zijn.

Wat een prachtig geschreven sprookje. Wat een wonderlijk vertelstijl. Wat een betoverende manier van schrijven. Elke zin voelt als een klein kunstwerkje en elk woord brengt een heel koninkrijk en heel verhaal tot leven. Ik kon alles ruiken en voelen. Het was alsof ik zelf middenin de wereld stond en met mijn eigen ogen kon zien hoe deze ademde. Het was alsof het verhaal een deel van mij werd terwijl ik de woorden tot me door liet dringen.

Ik dacht dat ik het verhaal dat ik las kende, dat ik wist hoe het af zou lopen. Ik wist het niet. Ik kende het verhaal niet en juist daarom, precies daarom, was het een betoverend mooi avontuur dat ik voor geen goud had willen missen.

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams