Ik ben altijd gefascineerd geweest door het idee wonderland, door het idee dat er ergens een wereld bestaat met een rokende rups op een paddestoel, waar je kan krimpen of groeien door iets te eten of te drinken, waar een gekke hoedenmaker theepartijtjes geeft en waar een wraakzuchtige hartenkoningin de witte rozen rood liet verven door pratende speelkaarten. Ik ben altijd gefascineerd geweest door een wereld waar onmogelijkheden mogelijk werden en onverjaardagen grootser gevierd werden dan verjaardagen.
Marissa Meyer neemt me in dit boek mee naar die wereld, naar die plek, naar hoe die eruit gezien heeft voor de hartenkoningin de scepter zwaaide, voor witte rozen verboden werden, voor er koppen rolden voor vergrijpen die daarmee op geen enkele manier in verhouding stonden. En ze doet dat op onnavolgbare wijze.
Het boek is een dikke pil, maar vanaf de eerste pagina zat ik vastgeplakt aan het verhaal. Toen ik het boek gisteravond, na 150 pagina’s, dichtsloeg bleef het naar me kijken. Het wilde dat ik het oppakte en dat ik verder las. En dat heb ik vandaag gedaan. De overige meer dan 350 pagina’s heb ik vandaag gelezen. En wat ongelooflijk jammer dat ik niet langer in Wonderland kon blijven.
Dit boek is betoverend bijzonder. Het bevat alle elementen die een goed boek moet bevatten. Romantiek, verraad, persoonlijke groei en ontwikkeling, dromen, wraak, en een dramatisch einde waarvan we allemaal al vanaf de eerste bladzijde weten dat het het gaat komen.
Ik denk dat ik nu een bookhangover heb. Sorry alvast aan het volgende boek dat ik ga proberen te lezen.
Gastblog geschreven door Annette van Geloof
@Booksofhopeanddreams
justjaydie.com 