Recensie: Percy Jackson en de Olympiërs deel 2: De zee van monster

Als er één positief effect is dat bookstagram op mijn leven heeft, dan is het wel dat het mijn plezier voor lezen volledig heeft teruggebracht. Ik vind het weer heerlijk om ’s avonds opgekruld in mijn stoel te zitten, verdiept in een andere wereld. En op vrije dagen word ik op tijd wakker, maar blijf ik lekker warm onder de dekens nog even wegdromen.
En Rick Riordan maakt het snelle lezen, het wegdromen en het vertoeven in een andere wereld wel heel makkelijk. Ik ken weinig boeken die zo makkelijk en lekker weglezen. Voor ik het wist, had ik de eerste honderd bladzijdes gelezen en ineens was het boek, dat pas over 2 dagen uit had hoeven zijn, al uit.
De hoofdrolspelers in zijn Percy Jackson serie zijn stuk voor stuk likable. Ze hebben flaws, ze zijn bij lange na niet perfect, maar ze weten dit ook van zichzelf. Ik geniet van de manier waarop ze zich in het avontuur storten, van de kleine momenten van zelfreflectie, van alle grappige remarks die Percy op zijn eigen leven en beslissingen geeft. En van de momenten dat hij de lezer helpt sympathie te voelen voor de slechteriken, die niet donkerzwart zijn, maar neigen naar grijs.
En ik geniet nog het allermeest van de knipogen naar de Griekse mythologie. Riordan weet dat hij put uit een oneindig arsenaal vol met inspiratie. Hij haalt alles erbij wat in het verhaal past, zonder dat het volledig uit verband en context gerukt voelt. Hij zaait kleine plantjes en oogst ze als ze groot geworden zijn. Hij blijft trouw aan de originele verhalen die mij als dertienjarige zo betoverden, maar geeft er toch zijn eigen draai aan waardoor het constant interessant is. Daarnaast staat het verhaal eigenlijk zelden tot nooit stil. Daardoor blijf ik de bladzijdes razendsnel omslaan en van de eerste tot de laatste letter geboeid en aan de pagina’s vastgeplakt.
Ik kan niet wachten om het derde boek te kopen en te zien wat Percy en Annabeth nog meer te wachten staat in deze machtige wereld vol Goden, Monsters en Heldhaftige Halfbloeden.

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie Verdermeer – Tahereh Mafi

Het is lastig om de juiste woorden te vinden voor dit boek, voor wat ik er van vond, voor hoe ik het ervaren heb. Tahereh Mafi is een tovenaar met woorden en schildert met elke zin en elke beschrijving een compleet nieuwe wereld die in eerste instantie mijn verbeeldingsvermogen te boven ging.

De eerste paar hoofdstukken moest ik daardoor in het verhaal, maar vooral in de wereld van Ferenwoud en Verdermeer landen. De wereld is haast zo onvoorstelbaar en onvoorspelbaar dat de grenzen van mijn fantasie aan alle kanten moesten worden opgerekt om me deel te gaan voelen van de wereld.

Maar vanaf het moment dat ik de logica van onze wereld losliet, voelde ik hoe het verhaal me omringde, vasthield en nooit meer los zou laten. Op geen enkel moment gaat het verhaal vervelen. Er komt geen punt waarop het voorspelbaar wordt. Om elke hoek en op elke bladzijde wacht een nieuwe verrassing.

Maar ondanks dat alles is het verhaal ontzettend goed opgebouwd en uitgestippeld. Hoewel alles uit het niets lijkt te komen, zijn de puzzelstukjes zorgvuldig uitgezocht en klaargelegd. En op het einde klikken ze in elkaar en past het allemaal precies.

Dit smaakt, geurt en voelt naar zoveel meer!

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie: Percy Jackson en de Olympiërs deel 1: De Bliksemdief – Rick Riordan

Percy Jackson stond al jaren op mijn verlanglijst, maar het kwam er elke keer niet van om de boeken te kopen of te vragen voor verjaardagen. Uiteindelijk besloot ik de serie op mijn lijst te zetten voor een boekenswap en hoewel ik alweer ging twijfelen of ik ze echt wel zo graag wilde, ben ik heel blij dat ik ze gekregen heb.
Griekse Mythologie is altijd één van mijn grootste liefdes geweest. Op mijn dertiende verslond ik de mythologie boeken uit de bieb. Op mijn zestiende ergerde ik me groen en geel aan Troy en het weglaten van mijn favoriete gedeelte ervan. Op mijn achttiende maakte ik een volledig gezelschapsspel dat een mix was van triviant en Griekse Mythologie. Op mijn negentiende mocht ik eindelijk Athena spelen in een toneelstuk over de Ilias.
Ik heb me dan ook zeer vermaakt met deze boeken. Het is duidelijk dat Rick Riordan veel research heeft gedaan. De Goden zijn stuk voor stuk herkenbaar, met eigenschappen die ik meteen bij hen vond passen. Of we het over Hades helemaal eens zijn, moet de toekomst uitwijzen, maar het begin is in elk geval niet verkeerd.
De queeste van Percy en zijn vrienden doet erg denken aan de heldenqueestes waarover ik zo vaak gelezen heb. Er zitten leuke knipogen in het verhaal en veel wezens zijn heel makkelijk te identificeren als je weet waar het over gaat. Net als dat het raden van de ouders van de halfbloeden meer dan goed te doen is door de goede karakterisering en lijst met karaktereigenschappen waaruit geput is.
Daarnaast is het boek dusdanig vlot geschreven dat het heerlijk wegleest. Ik ben dan ook heel benieuwd naar deel 2 en de rest van de serie. Dankjewel boekenswapmaatje dat je me EINDELIJK zover hebt gekregen aan deze serie te beginnen.

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/

Recensie Harry Potter

Hoe begin je een review van Harry Potter als je zo ongeveer 20 jaar achter loopt op de rest van de wereld? Het is zelfs nog maar de grote vraag of ik al aan de boeken begonnen zou zijn als ik niet de mededeling had gekregen dat mijn nichtje van 11 nu officieel op me voorloopt en in 5 dagen deel 1 en 2 heeft uitgelezen. Dat is toch een beetje mijn eer te na, dus ik ben aan mijn inhaalslag begonnen.

Als je niet weet waar Harry Potter over gaat: gefeliciteerd! Je hebt een guaranteed win voor de never have I ever game (ik ben deze nu dus kwijt, maar vooruit dan maar) en ik ga het je hier ook niet vertellen, want ik neem aan dat de mensen die dit lezen het wel weten (en zich afvragen wanneer ik in vredesnaam iets zinnigs ga zeggen.)

Allereerst Harry Potter leest ongelooflijk lekker weg. Het is vlot geschreven, makkelijk geschreven en regelmatig heb ik hardop moeten grinniken. Onderweg worden er zo’n 3000 ongeschreven (maar voor uitgevers ongetwijfeld belangrijke, maar who cares) schrijfregels overtreden, maar eerlijk gezegd, denk ik dat het juist de kracht van het boek is.

Het boek blijft heel dicht bij de belevingswereld van kinderen en ook 20 jaar later voelt de schrijfstijl nog lekker actueel en dichtbij de huidige spreektaal. Het boek trekt je meteen het verhaal in en houdt eigenlijk de aandacht vast tot het einde.

Het is niet heel lastig te snappen waarom de halve wereld hier zo idolaat van is. En daarover gesproken, ik loop dus nog een boek achter op mijn nichtje, dat ga ik dus nog even proberen recht te zetten voor het weekend 😉

Gastblog geschreven door Annette van Geloof

@Booksofhopeanddreams

https://www.instagram.com/booksofhopeanddreams/